2° Zondag jaar C (2010)

De eerste lezing geeft een voorbeeld van bijbelse woordkunst ten top, eerder fantastisch dan profetisch: "De gerechtigheid van Jeruzalem zal stralen als de zon. In de hand van de Heer zult gij een flonkerende kroon zijn, in de hand van uw God een koninklijke diadeem." De bestuurders van de Staat Israel lachen er om en tegelijk gaan ze te werk op een manier en met middelen alsof zij deze woorden eindelijk waar zullen maken. De afgelopen jaren heeft Israel hoge muren en hekken gebouwd om Palestijnen af te weren. Nu gaat het ook hekken bouwen langs de zuidelijke grens met Egypte. Om die kroonjuwelen veilig te stellen?
Dat zelfde stuk uit Jesaja eindigt heel romantisch: "Zoals een jongen zijn meisje trouwt, zal Hij die u opbouwt, u trouwen; en zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid zal uw God zich verheugen in u. "
En daar gaat het om: dat lieve stukje is nodig om uit te komen bij het verhaal van de bruiloft in Kana. De kerkelijke samenstellers gebruiken een heel anders stijl dan de beroepsschrijvers uit het O.T. Dat blijkt uit de korte notitie boven de evangelietekst: "De bruiloft te Kana: inleiding op een nieuw verbond in Christus' bloed." Niks bruiloft!
Op die bruiloft gebeurde het ergste dat er kan gebeuren: de drank raakte op.
Maria, de moeder van Jezus, was een van de gasten en Jezus en zijn leerlingen waren ook uitgenodigd. Maria bespeurde wat er mis ging lopen. Zij probeerde haar zoon in te schakelen. Toen zij Jezus voorzichtig wees op het probleem, kreeg zij het onverwachte antwoord: "Vrouw, is dat soms uw zaak? Mijn uur is nog niet gekomen." Alsof hij de klok kon stilzetten.
Maria had duidelijk een beter gevoel, voor de situatie en ook voor tijd. En ze zei tegen het personeel: "Doe maar wat hij u zeggen zal."
U kent het verhaal. Toen de baas geproefd had van de nieuwe voorraad wijn, was zijn conclusie: "U hebt de goede wijn tot nu toe bewaard." Dat wil zeggen: Nu is de tijd aangebroken voor de goede wijn. En dan lezen we verder: "Zo maakte Jezus te Kana een begin met de tekenen en openbaarde zijn heerlijkheid." Die goede wijn, dat was het begin van zijn heerlijkheid!
Uit dit verhaal blijkt dat Johannes, als bisschop of pastoor, te maken had met twee partijen binnen zijn kerk: een die alles bij het oude wilde laten en die de klok stil wilde zetten, en een die voelde dat de tijd gekomen was voor nieuwe inzichten of praktijken en wist dat de klok altijd doorloopt. .
Op een heel subtiele manier maakt dit verhaal duidelijk dat er altijd een nieuw uur komt, en dat oude voorraden en ideeën altijd opraken.
Dikwijls hebben vrouwen dat het eerst in de gaten. Gelukkig dus als je vrouwen in de buurt hebt. Die kunnen problemen blijkbaar beter inschatten. Die weten blijkbaar beter dat de klok altijd op weg is naar een volgend uur.
De drie monotheistische godsdiensten, die geloven aan één god, hebben alle drie de neiging om te zeggen: "Vrouw, is dat soms uw zaak? Mijn uur is nog niet gekomen." Het zijn godsdiensten waar mannen de dienst uitmaken en vrouwen tweede soort zijn.
En zo komt er een einde aan het feest. De wijn is op en de zaak wordt gered met grote en hoge woorden vol gezag. En de klok blijft stil staan. En die krijg je nooit meer aan het lopen door wat Mariafeesten in te voeren.
De klok geeft alleen de juiste tijd aan als vrouwen mogen zeggen hoe laat het is. Het wordt alleen weer een feest als vrouwen er aan mee mogen doen en als er naar hen geluisterd wordt. Dat leert ons de bruiloft van Kana.