Woensdag was het de werelddag van de alfabetisering!
De organisatie ‘Wablief' was in elk nieuwsbericht aan het woord.
De organisatie ondersteunt elke groep van mensen die zich bezighoudt met ‘leren lezen'!
Zelf brengen zij een dagelijks krant, een gazet op de markt die leesbaar is voor vele ongeschoolde mensen. Ze schrijven met korte zinnen en eenvoudige dagdagelijkse woorden die iedereen kan begrijpen. Ze drukken dagelijks zo' n 25.000 kranten die dan ook gretig gelezen worden.
25.000 mensen kunnen daardoor iets meer begrijpen vanwat er rondom hen gebeurd.
Wij hebben hier aan de rand van onze parochie een asielcentrum waarin door heel veel vrijwilligers, heel hard gewerkt wordt.
Ook verschillende van onze parochianen maken enkele uren vrij om kinderen te helpen lezen en het andere schoolwerk maken...
Hoe kijken wij naar mensen die niet kunnen lezen?
Zijn het geen grote sukkelaars in onze ogen?
Hoe willen zij aan werk geraken als ze nog niet eens kunne lezen? Wat moet er van hun kinderen geworden als ze niet kunnen lezen wat de kinderen op school doen of wat er van hen gevraagd wordt...?
Allemaal bedenkingen uit de straat over mensen die niet kunnen lezen. Geven wij hen krediet een kans? Wij misschien niet maar ‘Wablief' wel en alle vrijwilligers en professionelen die de mensen echt willen leren lezen en schrijven...
Wanneer ik die nieuwsberichten hoorde dacht ik: "Wel, daarover gaat het evangelie vandaag" het gaat over de mensen die door velen "verloren " genoemd worden, maar door de goddelijke mensen die er hun werk van maken, hun hart, hun ziel en hun tijd in steken "gered worden".
Samen genieten ze van het resultaat en de vreugde die ze eraan beleven "te kunnen lezen"!
De lezingen vandaag spreken ons over een ervaring van mensen die vanuit hun geloof op een nieuwe wijze omgaan met hun eigen fouten en deze van anderen.
Voor godsgelovigen mensen ligt die verklaring bij de God op wie zij vertrouwen en vanwie zij geloven dat Hij hen grenzeloos liefheeft.
Waar ligt de verklaring voor minder of anders godsgelovige mensen zoals onze kinderen en kleinkinderen? We zien hen toch ook naar Frankrijk trekken om ontspoorde jongeren terug op het spoor te krijgen?
We zien hen toch ook als jonge leerkrachten van vandaag, teder en goed, mild en barmhartig omgaan met hun leerlingen.
We zien hen toch ook als bedienden respectvol omgaan met mensen en hun collega ‘s.
We zien hen als jonge artsen, verpleegkundigen, opvoeders kiezen voor de zwakste...
Ze zijn soms grotere Jezus navolgers dan "zogenaamde christenen", de plichtsgetrouwe moraalridders zonder hart.
Ja, onze jonge mensen gaan vanuit hún geloof op een nieuwe wijze om met hun eigen fouten en deze van anderen. (We kunnen er heel dikwijls nog heel veel van leren...).
In evangelie lezen we nooit over een God die op de eerste plaats de toepassing van wetten en voorschriften eist, maar wel van een God die warmhartig en barmhartig is. Hij kijkt om naar de verlorene en naar het dieper niveau in hem. Hij kijkt om naar zijn gezindheid en naar zijn diepste verlangen.
Hoe gaan wij nu zelf om met persoonlijke fouten en die van anderen?
Kunnen we het aan om onze misstappen niet te verbergen, en onszelf niet te bedriegen? Om zo al een eerste stap naar vergevingsgezindheid te zetten.
Als we weten wat er in eigen hart leeft aan onvermogen, zullen we niet vlug veroordelen omdat we in onszelf dezelfde menselijke gebrokenheid herkennen. Hoe klaarder we kunnen zien wie we zijn en wie we zouden kunnen zijn, hoe meer die goddelijke Stem van ons geweten spreekt, hoe meer we gaan zoeken naar dàt goddelijke in onszelf.
En waar we dat goddelijke in onszelf herkennen, erkennen we ook die barmhartige God die ons in de eerste plaats aanvaardt zoals we zijn. Die ons aanvaardt zoals een Moeder en Vader hun kinderen aanvaarden, hoe verschillend ook.
Hij die steeds op zoek is naar ons om goddelijke mensen te worden.
Als we doordrongen zijn van Zijn onvoorwaardelijk aanvaarden kunnen ook wij elkaar aanvaarden zoals we zijn en zorg dragen voor het geluk van wie naast ons zit, naast ons leeft... Zó kunnen wij iets van dàt goddelijke aanvaarden laten proeven en ervaren ...
Ik ben er bijna zeker van dat waar wij ook komen geen mens in onze omgeving zich verloren voelt. Ik ben er bijna zeker van dat wij allemaal van hieruit vertrekken om in onze omgeving schatten van mensen te zijn.
Het klinkt misschien pretentieus maar ik ben er zeker van dat we allen geloven in de goedheid van de mensen. Ik hoop dat we ook op iemand mogen rekenen wanneer onvrede ons overmant en we dan die grote goddelijk barmhartigheid en gaarne zien mogen horen en voelen...
Zo spreken de lezingen ons vandaag over een kwaliteit van mens-zijn die ver boven de middenmoot uitsteekt.
De vreugde die ze teweegbrengt kan ons alleen maar gelukkiger maken.
Bron: vooral ‘homiletische suggesties bij de zondagvieringen' (cvba licap) waarbij we ons met enkele voorbeelden heel goed konden aansluiten vandaag.